Typy I, F, D i T mają ustaloną długość, w pozostałych przypadkach należy podać, jak dużą chcemy mieć zmienną.

Dodatkowo istnieją typy złożone, którymi są tabele wewnętrzne i struktury. Zostały one opisane poniżej.

Aby zadeklarować typ lub zmienną wykonujemy poniższe polecenie:

TYPES: typ(długość) TYPE predefiniowany_typ.
TYPES: typ TYPE typ_słownikowy.

TYPES: BEGIN OF struc_type,
” typy parametrów struktury
END OF struc_type.

DATA: var1 TYPE predefiniowany_typ.
DATA: var2 TYPE typ_słownikowy.
DATA: var3 TYPE struc_type.
DATA: var4 LIKE zmienna.

Deklaracja zmiennych w języku Java dla porównania odbywa się w następujący sposób:

typ nazwa;
typ nazwa = wartość;

Najbliższym odpowiednikiem struktur w Javie są klasy, o których będzie mowa w późniejszej części artykułu.

Bardzo istotnym elementem języka ABAP są tabele wewnętrzne. Są to struktury, które składają się z tych samych elementów co zdefiniowane przez użytkownika tabele w bazie danych. Tabelę wewnętrzną możemy utworzyć na kilka sposobów:

DATA itab1 LIKE tabela_z_bazy_danych.
DATA itab2 LIKE itab1.
DATA itab3 TYPE TABLE OF struktura.
DATA itab4 TYPE typ_tabeli.

W innych językach musielibyśmy tworzyć odpowiednie struktury lub klasy samodzielnie i wypełniać nimi tabele, wektory lub inne kontenery.

Kolejnym istotnym elementem każdego języka programowania są podprogramy i funkcje. Zaczynając od definicji ich wywołania:

FORM nazwa USING zmienna CHANGING zmienna2 TABLES tabela.
‘’ kod metody
ENDFORM.

PERFORM nazwa USING zmienna CHANGING zmienna2 TABLES tabela.

Kod funkcji zawiera się w modułach funkcyjnych, które to przynależą do grup funkcyjnych.

FUNCTION nazwa

IMPORTING parametry
EXPORTING parametry
CHANGING parametry
TABLES tabele
EXCEPTIONS wyjątki.
„kod

ENDFUNCTION.

CALL FUNCTION nazwa

IMPORTING parametry
EXPORTING parametry
CHANGING parametry
TABLES tabele
EXCEPTIONS wyjątki.

Tworzymy moduły funkcyjne, gdy chcemy korzystać z kodu w więcej niż jednym programie.

Funkcja w języku Java miałaby następującą postać:

typ nazwa(parametry)
{
// kod
}

ABAP posiada też elementy spotykane w innych językach programowania, takie jak pętle WHILE i DO, instrukcję warunkową IF i selektor CASE.

WHILE warunek.
‘’ kod
ENDWHILE.

DO int TIMES.
‘’ kod
ENDDO.

IF warunek.
‘’ kod
ELSEIF warunek.
‘’ kod
ELSE.
‘’ kod
ENDIF.

CASE zmienna.
WHEN wartość1.
WHEN wartość2.
WHEN OTHERS.
ENDCASE.

SELECT * FROM tabela INTO zmienna.
‘’ kod, zazwyczaj wpisanie zawartości zmiennej do tabeli wewnętrznej
ENDSELECT.

Ich odpowiedniki w języku Java wyglądają dość podobnie:

while (warunek) {
// kod
}

do {
// kod
} while (warunek);

switch (zmienna) {

case wartość1: //kod
break;
case wartość2: //kod
break;
default: //kod
break;

}

if (warunek) {

// kod

} else if (warunek2) {

// kod

} else {

// kod

}

Ważnym elementem dzisiejszych języków jest obiektowość. Możemy tworzyć klasy globalne w słowniku, jak i klasy lokalne pisząc ich definicję i implementację w kodzie raportu. Poniższy kod pokazuje składowe klasy i tworzenie obiektu:

CLASS klasa DEFINITION.

PRIVATE SECTION.

‘’ kod

PROTECTED SECTION.

‘’ kod

PUBLIC SECTION.

METHOD metoda IMPORTING zmienna TYPE typ.
CLASS-METHOD metoda_statyczna RETURNING zmienna TYPE typ.

ENDCLASS.

CLASS klasa IMPLEMENTATION.

METHOD metoda.

‘’ kod

ENDMETHOD.
METHOD metoda_statyczna.

‘’ kod

ENDMETHOD.

ENDCLASS.

CREATE OBJECT object TYPE REF TO klasa.

Deklaracja klas i tworzenie obiektów w języku Java odbywa się następująco:

widoczność class nazwa_klasy {

widoczność zmienna;
widoczność metoda (parametry) {
//kod
}

}

nazwa_klasy nazwa_obiektu = new nazwa_klasy();

Definicja klasy w języku Java potrafi zająć mniej miejsca niż w języku ABAP, ale dzięki rozdzieleniu na definicję i implementację łatwiej zrozumieć kod ABAP. Zapis ten jest podobny do składni języka C++, gdzie definicje zawarte są w plikach .h, a implementacja w .cpp.

ABAP umożliwia pracę z użyciem tzw. field symboli, które można porównać do wskaźników istniejących w języku C. Na wstępie należy zadeklarować wykorzystywany field symbol używając poniższej składni:

FIELD-SYMBOLS: TYPE typ.

Krokiem następnym jest przypisanie na zmienną, którą ma wskazywać:

ASSIGN zmienna2 to .

Po wykonaniu powyższych możemy korzystać z field symboli, jak ze zwykłej zmiennej. Przykładowo możemy wypisać ją na ekran:

WRITE .

W języku Java wszystkie zmienne są referencjami – Java nie posiada wskaźników. Z tego powodu, dla porównania, przedstawione zostaną wskaźniki z C. W przeciwieństwie do field symboli wskazują one adres do zmiennej, a nie na jej wartość. Deklarujemy wskaźnik podając jego typ:

Typ* nazwa;

Przypisujemy adres zmiennej:

wskaźnik = &zmienna;

Aby wypisać adres naszej zmiennej i jej wartość piszemy kolejno:

printf(„%x”, wskaźnik);
printf(„%d”,*wskaźnik);

Podczas tworzenia raportów pobierane są dane z bazy danych i tabel słownikowych. Wykorzystujemy do tego polecenia pisane w Open SQLu. Polecenia te są tłumaczone na odpowiedni SQL przez interfejs bazy danych. Oto kilka z dopuszczalnych słów kluczowych:

SELECT
INSERT
UPDATE
MODIFY
DELETE

Kolejną pomocną składową ABAP są pola systemowe. Są to zmienne, które należy traktować, jako stałe ponieważ program sam je wypełnia w trakcie działania. Zawierają one wiele pomocnych informacji. Kilka najważniejszych pól zostało przedstawionych poniżej: